mniej więcej dwa i pół tysiąca lat temu pojawiła się pewna specyficzna próba skonstruowania innego typu komunikacji niż tej, która przeforsowała się w naszych regionach. komunikacji nie opartej, jak nasza, przede wszystkim na znakach symbolicznych, czyli na relacji arbitralności, lecz na wykorzystaniu w celach semantycznych działania opartego na doświadczeniu. mowa tu oczywiście o zen jako o pewnym specyficznym sposobie na życie czyli komunikowania się. zen bowiem to nic innego, jak próba konstrukcji świata, nie przy pomocy komunikacji, lecz przede wszystkim przy pomocy doświadczenia a następnie wynikającego z tego doświadczenia działania; to pominięcie czy unikanie komunikacji uprawianej przy pomocy znaków symbolicznych, na korzyść możliwości wynikających z zastosowania pozostałych dwóch rodzajów znaków i umożliwianych przez nie procesów. wyjaśnijmy rzecz po kolei.